استعداد درخشان!
استعداد درخشان! جمعه بود که میخواستیم بریم خونه ی مامان جون(مامانِ بابایی تو).
مانتوی مشکیم رو پوشیدم با کلی ذوق و شوق...
- حدود دو هفته پیش بود یه دفعه به این فکر افتادم که من این همه وزن کم کردم، حدود 14 کیلو -7 کیلو از اون موقع که تو به دنیا اومدی و بعد 7 کیلو پس از اون قرصهای لعنتی اشتهاآور...- بذار ببینم لباسهام اندازه ام شده یا نه...؟!
(همون لباسهایی که به جز بعضیهاشون -علی رغم حرفای مامان بزرگت مبنی بر ثوابهای بخشندگی و در کنارش حرفای ناامیدکننده که دیگه به اون سایز برنمیگردی و ...- همه رو نگه داشته بودم برای روز آرزوهام! برای شاید هام...برای ای کاش هام...برای دلم...)
رفتم سراغشون و همه رو که اصلا اون روزها به تنم نمیرفت، پوشیدم!!و کلی اعتماد به نفسم زیاد شد!
واقعا خود لباسها اینقدر اهمیت نداشتن که اون حسی که به من دست داد، مهم بود!
مانتومو که پوشیدم اومدم پیش تو...نگاهی به آستینهای مخمل مانتوی مشکی من انداختی و در حالیکه بهش اشاره میکردی، گفتی: مامااان...لباستو خیس کردی؟!؟
با بابایی کلی خندیدیم از این همه هوش و استعداد درخشان در وجود تو! 
انشاالله یه روز تمامشون شکوفا بشن عزیزدلم...
